Nasr II (died 943) was amir of the Samanids (914–943). His reign saw the high point of Samanid rule. He was the son of Ahmad ibn Isma’il.

Nasr became amir at the age of eight following his father’s assassination in January of 914. Due to his youth, his prime minister Abu ’Abd-Allah al-Jaihani undertook the regency. Almost immediately a series of revolts broke out within the state, the most serious being the one led by his great-uncle Ishaq ibn Ahmad. Ishaq’s sons took part in the rebellion; one son, Mansur, took control of Nishapur and several other cities in Khurasan. Eventually, Ishaq was captured, while Mansur died in Nishapur.

Nasr’s ascension also brought instability to the peripheries of the Samanid state. The Abbasids managed to recover Sistan for the last time, while Ray and Tabaristan were taken by the Alid al-Utrush. Despite being unable to recover the provinces, the Samanids employed numerous local Dailamite and Gilite leaders and remained active in the struggles there. A threat of mobilization by Nasr in 933 prompted the Ziyarid Mardavij, who had become the dominant power in the region, to surrender Gurgan and pay tribute for his possession of Ray. Mardavij’s brother Vushmgir, who took power in 935, accepted Samanid overlordship; Samanid armies from that point on were heavily involved in protecting the Ziyarids from the Buyids, who were rising in central Persia.

Jaihani was removed in 922 by Nasr on account of his suspected Shi’i beliefs. He was replaced by Abu’l-Fadl al-Bal’ami, who for the most part continued his predecessor’s policies. In 929 a revolt by Nasr’s brothers broke out. They proclaimed one of their own, Yahya, as amir. Bal’ami managed to quell the rebellion by turning the brothers against each other. In 938 Jaihani was reinstated as prime minister, which he held until 941.

Nasr’s ministers helped turn the Samanid court into a cultural center. Jaihani was known as an author and wrote a geographical work. His interest in the subject caused him to invite geographers from many places to Bukhara. Scientists, astronomers, and others also flocked to the city. Bal’ami likewise was interested in the arts and patronized intellectuals and authors.

In 943 several Samanid army officers, angry at Nasr’s support of Isma’ili missionaries, formed a conspiracy to murder the amir. Nasr’s son Nuh, however, learned of the plan. He went to a banquet designed to organize the plot and decapitated their leader. To placate the other officers, he promised to stop the Isma’ili missionaries from continuing their activities. Nasr was then convinced by Nuh to abdicate; he died shortly after.

Ресурс: http://en.wikipedia.org/wiki/Nasr_II_of_Samanid

Nasr II, mort en 943, émir de la dynastie des Samanides en Perse (914–943). Son règne correspond à l'apogée des Samanides. Il était le fils d'Ahmad II.

Il succéda, à l'âge de huit ans, à son père Ahmad II, assassiné en janvier 914. À cause de son jeune âge, son premier ministre Abu ’Abd-Allah al-Jaihani prend la régence. Presque immédiatement une série de révoltes se déclarent à l'intérieur de l'État, la plus sérieuse étant menée par son grand-oncle Ishaq ibn Ahmad. Les fils d'Ishaq prennent part à la rébellion. Un de ses fils, Mansur, prend le contrôle de Nichapur et de plusieurs autres villes du Khorassan. Probablement, Ishaq est capturé, tandis que Mansur meurt à Nichapur.

L'ascension de Nasr apporte aussi de l'instabilité aux périphéries de l'État Samanide. Les Abbassides essayent de récupérer le Sistan pour la dernière fois, tandis que Ray et le Tabaristan sont prises par l'Alide al-Utrush. Malgré le fait qu'ils soient incapables de reconquérir les provinces, les Samanides emploient de nombreux chefs locaux Daylamite et Gilite et restent actifs dans les zones de combats. Une menace de mobilisation de Nasr en 933 provoque de la part du Ziyaride Mardâvij, qui était devenu la puissance dominante dans la région, la restitution du Gorgan et le paiement d'un tribut pour sa possession de Ray. Le frère de Vushmgir, qui prend le pouvoir en 935, accepte la suzeraineté samanide. L'armée samanide est à partir de cette date très impliquée dans la protection des Ziyarides contre les Bouyides, qui sont une puissance montante de la Perse centrale.

Jaihani est destitué en 922 par Nasr sous prétexte de sa foi chiite. Il est remplacé par Abu’l-Fadl al-Bal’ami, qui continue presque l'ensemble des politiques de son prédécesseur. En 929 une révolte des frères de Nasr éclate. Ils proclament l'un des leurs, Yahya, en tant qu'émir. Bal’ami se débrouille pour étouffer la rébellion en tournant les frères les uns contre les autres. En 938 Jaihani est réinstallé en tant que premier ministre, poste qu'il détient jusqu'en 941.

Les ministres de Nasr l'aident à transformer la cour samanide en un centre culturel. Jaihani est connu pour être un auteur, il a écrit dans le domaine de la géographie. Son intérêt pour le sujet le pousse à inviter à Boukhara des géographes de plusieurs lieux différents. Scientifiques, astronomes et autres affluent ainsi vers la ville. Bal’ami s'intéresse également aux arts et patronne des intellectuels et des auteurs.

Nasr fut affermi sur le trône par son vizir Abou-Abdaliah-Siohamoiddfct et son général Hamouyah, et sut, par sa clémence, sa justice, sa libéralité, son amour pour les lettres et les sciences, mériter d'être placé au rang des plus grands monarques.

En 943, plusieurs officiers de l'armée samanide, en colère à cause du soutien de Nasr aux missionnaires ismaéliens, fomentent une conspiration pour tuer l'émir. Le fils de Nasr Nuh a eu cependant vent du complot. Il vient à un banquet désigné pour être le lieu où sera organisé le complot et décapite les chefs. Pour calmer les autres officiers, il promet de stopper l'activité des missionnaires ismaéliens. Nuh convainc son père d'abdiquer en sa faveur, celui-ci meurt peu de temps après.

Ресурс: http://fr.wikipedia.org/wiki/Nasr_II_ (Samanides)

ابوالحسن نصر بن احمد بن اسماعیل سامانی (۲۹۳ تا ۳۳۱ ه‍.ق.) امیر سامانی بود.

پس از کشته شدن امیر احمد بن اسماعیل سامانی پسر هشت‌سالهٔ او نصر بن احمد را بر گردن گرفته می‌بردند تا مردم با او بیعت کنند. نصر ترسید و گفت: «شما می‌خواهید که مرا هم‌چون پدرم بکشید.» گفتند: «نه، ما می‌خواهیم که ترا به‌جای پدرت بنشانیم.» مردم ماوراءالنهر چشم امید به اسحاق، عموی نصر، دوخته بودند، ولی مردم بخارا علی‌رغم همهٔ مخالفت‌ها، نصر را به‌جای پدرش نشاندند.

شهرت نصر در سنین جوانی از پای پدر و اجدادش گذشت. امیر نصر مانند پدر و اجداد خود اهل دانش و شعر دوست بود و در ترویج و توسعهٔ زبان و ادبیات فارسی خدمات شایانی کرده است. می‌گویند او امیری بود نیکوخصال، بردبار و دلیر و با متانت و با تدبیر و کاردانی دشمنانش را مطیع خود ساخته یا نابود کرد.

امیر نصر مانند اجداد خود از عباسیان خاطرات خوشی نداشت. شاید روی این دلیل بوده باشد که به مذهب اسماعیلی گروید. اسماعیلی شدن نصر بهانه‌ای به دست عباسیان داد تا عده‌ای از سپاهش را علیه وی تحریک کرده، او را خلع و پسرش امیر نوح سامانی را بجایش نشاندند.

بعد از خلع نصر، مردم تحریک شده و دست به آزار و اذیت اسماعیلیان زده به طوری که عدهٔ را مجازات نموده، و تعداد دیگری متواری گشتند. یکی از مبلغین اسماعیلی به‌نام احمد نخشبی نیز، که نصر را به مذهب اسماعیلی درآورده بود، در شورش ۳۳۲ ه‍.ق به دار آویخته شد.

می‌گویند امیر نصر بقیهٔ عمر خود را در عبادت گذراند، تا در سال ۳۳۱ ه‍.ق. در سن سی‌وهشت سالگی در اثر بیماری سل درگذشت. مدت امارتش سی سال بود.